martes, 24 de julio de 2012

Diez.

Es curioso, pero he leído una frase esta mañana que me ha abierto los ojos: "es sorprendente, pero está comprobado que se nos presenta como más listo quien critica y encuentra defectos, que aquél que alaba y señala virtudes". Qué cierto.

Las personas no saben dar consejos, simplemente porque no escuchan. Dar un consejo no es decir lo negativo. Es escuchar, valorar y aportar la mejor visión para ayudar al otro. Y sobre todo, entender.

Hoy en día es difícil encontrar oídos en los que abrazarte en momentos tristes. Respuestas típicas: "yaya", "ueno nose", "sí, lo que tu creas mejor", "aha"... Letras unidas sin sentido, que no dicen nada de nada. Porqué demuestran que no te estaban escuchando. Es por eso que los ánimos de abrir tu boquita y explicar lo que sientes, se limita a aquellos que realmente quieren saber de ti, se preocupan y quieren aconsejarte.

Diez. D-i-e-z. Deu. Ten. Dix. Royo. Lau.

Diez momentos a su lado:
1. Primer beso tímido en el Fòrum.
2. Primera vez que me cogió la mano, saliendo del metro de Verdaguer.
3. Su primer "t'estimo", descifrando una preciosa canción.
4. Morderle la oreja, y saber que le encanta.
5. Su primera carcajada. Ojos achinados, ternura en su rostro.
6. Esos ojos verdes que te miran con ilusión.
7. Un hielo se precipita en mi top, noche en la que nos descubrimos el uno al otro. Bonito 17 de setiembre.
8. Cenas románticas que nunca quieres que terminen.
9. Leer sus canciones y sentirte la más afortunada de este planeta.

...10. Saber que te quiere, que tu lo amas, y desear su compañía día a día. Pero sobre todo, saber que te escucha, te entiende... "Es mi amigo, mi amante y mi amor".

Diez. Precioso número. No pido más, sino seguir sumando.

T' roo. (Lau)


jueves, 19 de julio de 2012

Que quede reflejado.

La última frase con la que abandoné temporalmente este blog fue: "Necesito huir de la ciudad que quiero, renovar aires, cerrar heridas y renacer de ellas". Y creo que lo he conseguido.

Irme, lo he hecho. Me encuentro en Estados Unidos de América (toma). Principio duro, proceso de adaptación. Parecía fácil, me equivoqué. Pero este mes me ha brindado la oportunidad de darme cuenta que he dejado de hacer muchas cosas. Con las ganas de "ser mayor", he dejado de lado esas "pasiones" escondidas que tenía.

Durante mi infancia no paraba de hacer actividades: ir al parque, pasear con la bici, ir en patinete, jugar (mucho), imaginar... Tenía la mente y el cuerpo activos. Constantemente. Pero con el tiempo perdí esas "ganas" y se apoderó de mi la "pereza". Que rabia me da pensarlo.

Yo odiaba la pereza! Pensaba que el día se tenía que vivir sin medida, porqué tenemos la suerte de vivir la vida como lo hacemos. Por eso, una forma de agradecerlo, era aprovechar el tiempo al máximo.

Estando con los peques he descubierto qué era "jugar". Esos ratos en que no querías más que jugar, divertirte con lo más mínimo. Crear historias con lo más insignificante. Odiar el "no" como respuesta. Quererlo todo sin importarte el porqué. Igualmente he aprendido qué es de pequeño, cuando te tienen que inculcar los valores y educarte. Conocer la disciplina y crecer.

He descubierto como hacerme fuerte sola, por mi misma. Estar en un país de costumbres diferentes, pensamientos y creencias distintas, y en definitiva, formar parte de una família que no te conoce. Ha sido duro, pero todo lo complicado termina con un bonito sabor...

... Y reflexionando, me doy cuenta de lo siguiente: tengo ganas de probar cosas nuevas. Ganas de volver a Barcelona con energías renovadas. "Cargar las pilas". Nuevos objetivos. Nuevos proyectos. Nuevas experiencias. Nuevas aventuras. Todo lo que sea NUEVO será bienvenido!!!

Mi primer proyecto? Coger mi bici. Antes siempre iba en bici (verano, invierno, por la playa, barcelona...). Y por qué ahora no? Ahora que realmente me daría la oportunidad de una "libertad" deseada? Sin horarios, noche por delante, rapidez... Y deporte. Lo hecho mucho en falta. Desde siempre he hecho deporte, y aunque me gustaría tener gente con la que ir, debo emprender proyectos en solitario. Estoy acostumbrada, me da un cierto desanimo, pero supongo que ya es tarde... No?

Busco actividades que me llenen de sonrisas. Pero sí que sé del cierto qué tengo cuando llegue: unos padres que me quieren y me echan de menos, unos amigos (los cercanos) que quieren verme... Y sobre todo, el amor que me llena día a día de ánimos. El amor de alguien al que echo muchísimo en falta y al que quiero cada vez más, quedando aún días para vernos. Miro el calendario, y voy restando. Sé del cierto que es él. Saber que a pesar de la distancia, te quiere y te da la confianza para no sufrir. Que a pesar de los obstáculos, seguirá al frente y luchará por ti. Porqué es mi tesoro, y lo quiero proteger. Jesús, t'estimo! Tinc ganes de veure't, moltes. Gràcies per ser com ets, i sobretot, per estar al meu costat. Vull el millor per tu, sempre ho voldré. Perquè tu ets el motor que m'ajuda a créixer. Altre cop, gràcies amor :)!